Mae S(n)ot

Toen we 's morgens vroeg nog met het slaapzand in de ogen van de trap afstruinden, kwam een jongen met kantoenen zuidwester ons al tegemoet met de vraag: 'you want bleakfast now?'. Voor we goed en wel zaten, stond er al een dampende kop nescafe en een bord wafels voor onze neus. Een goed begin is het halve werk, toch?!
Maar de vier uur durende trip met de pick-up bleek wat minder geslaagd, want Afke zat na vijf minuten al met een wit koppie en waterige ogen achterin. Luuk kon haar later vertellen dat het wel een hele mooie rit was geweest. De weg kronkelde als een slang langs de stijle heuvels, terwijl de chauffeur zijn best deed zo'n recht mogelijk pad te volgen. Het leek alsof hij dacht dat je dan maar het best zo hard mogelijk kon rijden.
Gelukkig konden we vervolgens bijkomen met een lunch - als je daar zin in had, tenminste - en een paar uur bamboeraften. Je moet daarbij bedenken dat 'raft' Engels is voor 'vlot' en dat rafting dus niet gelijk staat aan kolkend wit water en duizelingwekkende stroomversnellingen. Integendeel, dit was een heerlijk rustig kabbeltje. Onze hele tourgroep, bestaande uit Afke en Luuk, zat in het midden, terwijl de twee gidsen aan weerszijden stonden om de samengebonden bamboestammen in de juiste stromingen te dirigeren. Onderweg kwamen we langs sprookjesachtige watervallen, warmwaterbronnen en spannende rotsformaties en ander natuurschoon, alles begeleid door een improvisatiekoor van tropische vogels, applaudiserende vlinders en een enkele blèrende aap.
De eerste nacht kampeerde we op een verlaten verhoging langs de rivier. We aten bij het kampvuur en de gidsen dronken hun 'happy water'. Wij sliepen in een tent, de gidsen onder de sterrenhemel.
Na een koude nacht - geen nood, want Afke had haar eigen midwinterpoolzak mee - stonden we vroeg weer op, wederom voor wat uurtjes raften en met een wandeltrektocht op het programma. Echter, Afke's wagenziekte was 's nachts op mysterieuze wijze de rivier afgeslopen en had haar lichaam betreden. Daarom besloten we naar de weg te lopen en op een auto te wachten om ons een lift naar de camping te geven. De rest van de dag bestond uit rusten en kijken hoe het gaat.
Tegen het eind van middag klonk ergens de zure klaagzang van een valse gitaar, die riep om Afke's verlossing. Zwakjes stond ze op, nam plaats in de hangmat en stemde het ding. Als dank gaf de gitaar aan Afke nieuwe energie en ze speelde twee uur achter elkaar tot ze genezen was.
Na wat eten en een goede nacht slapen, konden we gelukkig onze tour vervolgen. We bekeken de grootste waterval van Thailand en liepen door half overgroeide paden naar een dorp, waar het bergvolk de Ka-ren wonen. Voor Luuk is zo'n tocht door de jungle echter niet zomaar een wandeling door het bos. Bij elk geritsel in het gras, bij ieder geklapwiek in de lucht en bij elke bubbel op het water, spitst hij zijn oren en spert hij zijn ogen. Als een kind vol spanning deelt hij zijn vreugde en roept hij de anderen om bij zijn ontdekkingen te komen kijken. Gelukkig kan Afke er wel om lachen als ze weer eens bij een of ander torrenhol moet komen kijken.
In het dorp van de Ka-ren was het een beetje vreemd. Niet zozeer vanwege beknellende nekringen, uitgerekte oorlellen of andere bizar vormgegeven lichaamsdelen - zulks was in het geheel afwezig - maar meer vanwege onze verstoring van hun normale leventje. Wij voelden ons voyeurs, die slechts vanwege de macht van onze munten werden toegelaten. Het mensendorp werd voor even een dierentuin.
Natuurlijk komen er wekelijks groepen mensen bij hun langs, lopen wij hier dagelijks een kijkje te nemen in een 'vreemde' cultuur en is iedereen overal blij met onze centen. Ook zijn zij niet wereldvreemd, want met hun zonnecellen kunnen ze voldoende elektriciteit opwekken om in hun houten hutten-op-palen televisies te laten werken. Maar toch. We kregen het idee dat niet iedereen het geldargument vond opwegen tegen het laat-ons-lekker-leven-argument en zodoende blij was met onze komst. Voor ons was het achteraf teleurstellend wat we leerden van het leven van een Thaise 'hill tribe'. Je kunt maar beter een boek lezen of National Geographic kijken. Hoewel, het was er wel adembenemend mooi. Zoals de koeien en waterbuffels in de schemer bezit namen van het dorbruine rijstveld en tegen de achtergrond van in de mist verdwijnende heuvelruggen hun avondmaal bij elkaar graasden... En dan in de diepzwarte duisternis, die sterrenhemel! Zoveel sterren hadden we in tijden niet gezien.
De tour sloot op dag vier af met een olifantentocht en natuurlijk de altijd lastige autorit door de bergen. De olifant schommelde log door het bos, maar verbaasde ons met zijn kracht, kunde en souplesse. De wagenziekte werd met succes bestreden door achterin, in de laadbak tussen de bagage te gaan liggen. Zo zagen we beide het schone landschap aan ons voorbijglijden, maar ook zagen we een Thaise versie van een asielzoekerscentrum. Het aantal Birmese vluchtelingen is inmiddels zo groot, dat langs de hele grens vluchtelingendorpen zijn ontstaan. Een indrukwekkend gegeven, waar we ons nog niet zo bewust van waren.
En zo, lieve mensen, overleefden wij de jungle van noord-west Thailand. In Mae Sot genoten we nog een dag van de veelzijdigheid aan mensen en culturen, die een grensstreek vaak eigen is. Gek genoeg leken ze op de plaatselijke markt nog minder gewend aan westerlingen dan ver weg in de bergen. We werden nagekeken als waren we sterren van teevee.
Daarna vertrokken we met een snotneus naar Chiang Mai, waar we nu al weer een aantal dagen verblijven. Ook hier een veelheid aan culturele divestiteit en hoewel de westerse hier welhaast de boventoon voert, is de Thaise ook zeker in al haar glorie aanwezig. Het toerisme is hier niet storend, het is hier relaxed vertoeven. De verkoudheid gaan we te lijf met gezond eten, een enkel herbaal saunaatje en misschien nog een Thaise massage. Geen zorgen, het gaat ons goed!

groeten uit Chiang Mai, Thailand.
Luuk en Afke

PS. Bas bedankt voor de titel ;-)