Landrotten en cultuurhoeren

Toen we van huis vertrokken, hadden we het plan om over land van Bangkok naar Istanbul te reizen. Eenmaal onderweg dachten we: "waarom stoppen in Istanbul en niet de reis over land naar huis afmaken? Als we dan toch onderweg zijn, dan kan dat stukkie er ook nog wel bij!"
Een reden om het niet te doen, zou zijn de prijs. Een andere, de tijd: voor een appel en een ei vlieg je in drie uurtjes van Istanbul naar Amsterdam. De trein of bus is alleen nog voor romantici met een missie. Het is minstens vier keer zo duur en na 38 uur treinen, zijn we pas in Boedapest. Het zal niet verbazen dat wij bijna als enigen in de trein zaten, waardoor we een hele coupee voor ons alleen hadden. Het voelde alsof we eerste klas reisden.
Het enige wat minder 'eerste klas' was, was het ijzerdraadje dat we kregen om de deur mee op slot te doen. "Tegen de grijpgrage handjes van de Bulgaren en Roemenen", aldus de conducteur.
Een reden om het wel te doen? Het kan, het is leuk, voor de eer, om het gedaan te hebben. We komen zo stap voor stap dichter bij de wereld die we thuis noemen.

Boedapest is als een extra toetje, een tweede gebakje na een bijzonder rijke maaltijd. Het eerste dessert genoten we aan de turkse kust, waar we getrakteerd werden op prachtig nazomer weer - zeer ongebruikelijk voor de doorgaans regenachtige wintermaanden - en waar we zelfs nog konden zwemmen in het heerlijk heldere turquoise water van de Egeïsche Zee! Het geheel werd verrijkt met een dikke culturele saus van ruim drieduizend jaar beschaving. Talloze ruïnes sieren het land, met als grote smaakmaker de historische stad Efesus.
Tenslotte, als 'cherry on top', kwam Istanbul. Er wonen zo'n 15 miljoen mensen in deze stad (misschien meer) en het zal niet overal even mooi zijn, maar het stukje dat wij zagen leek pure rijkdom: De mooiste moskeeën van het land, de grootste bazaar en eindeloos veel winkels, sfeervolle cafeetjes, restaurantjes en ga zo maar door.

De bus naar Istanbul bracht ons zonder ons in te lichten naar de Europese kant. Zo hadden wij Azië verlaten zonder dat wij het door hadden en - veel erger - zonder afscheid te nemen! Gelukkig kon een pontje ons in tien minuten de Bosporus over helpen en konden wij nog een paar voetstappen op Aziatische bodem achterlaten.
Istanbul is in veel opzichten hypermodern en Europees, maar sommige fijne eigenschappen van de oude oosterse beschavingen worden er nog altijd in ere gehouden. Nergens in Turkije zagen wij bijvoorbeeld zoveel Turken de nargileh roken (de waterpijp). Op andere plekken wordt het wel verkocht als souvenir of staat ie klaar voor toeristen, maar raken de mensen hem zelf nauwelijks aan. De Istanbulianen hebben herondekt dat een waterpijpje op zijn tijd helemaal zo gek nog niet is!
En het badhuis natuurlijk! Overal in Anatolië wordt er nog volop gemeenschappelijk gebadderd in de plaatselijke hammams. Vooral door mannen. Maar om de een of andere reden waren wij er nog niet aan toegekomen. Nu dus wel. We werden van top tot teen ingesopt en afgeschrobd. En geloof maar dat er wat vuil afkomt na een jaartje reizen!

Al die laatste dagen hadden we prachtig weer. Helder blauwe luchten, laag winterzonnetje erbij. Nu, in Boedapest, hangt er een sluier boven de stad. Kerkklokken hebben de regelmaat overgenomen van de Muezins, die de moslims met gezangen opriepen tot gebed. Op de pleinen zijn kerstmarkten, waar in de stalletjes worsten en gluhwein wordt verkocht. We zijn ineens midden in Europa.

Het is soms maar moeilijk om te beseffen en een raar idee, dat we zoveel plaatsen, landen, mensen en religies hebben gezien, ontmoet en meegemaakt. Soms voelden we ons ware cultuurhoeren: zo gemakkelijk stapten we van het ene land in het andere met al haar gebruiken en gewoonten en deden we mee alsof het allemaal doodgewoon was.
Als we straks de foto's weer zien en de onze verhaaltjes misschien weer eens lezen, zullen we het nog eens goed tot ons laten doordringen.
Verhaaltjes, overigens, die we soms met veel bloed, zweet en tranen, maar altijd met veel plezier hebben geschreven. We vonden het een hele leuke manier om zo met het thuisfront in contact te blijven.
Bedankt voor de vele reacties en grappige commentaren.
Als er over twee weken geen nieuw verhaaltje in je mailbox valt, kun je ervan uitgaan dat we thuis zijn ;-)

Voor iedereen alvast prettige kerstdagen en een heel goed nieuwjaar toegewenst.

Groetjes
Luuk en Afke