Why are you here?

"Why are you here?" Pakistanen zijn zich maar al te zeer bewust van de negatieve beeldvorming van hun land in het westen. En ze zijn dan ook soms oprecht verbaasd om ons te zien. Die verbazing of nieuwsgierigheid gaat soms zo ver dat ze ons langdurig nastaren en haast vergeten dat ze een auto of brommer moeten besturen. We hebben ons dan wel allebei in een shalwar kameez gehezen, maar we blijven opvallen op straat.
Eenmaal in gesprek met de mensen, willen ze altijd een paar dingen weten: waar we vandaan komen, wat we van Pakistan vinden, of we getrouwd zijn of "just friends" en of we Moslim of Christen zijn. Dat laatste lijken de mensen wel heel belangrijk te vinden. Als we zeggen dat we Christen zijn dan vinden ze het altijd wel goed en zijn we broeders. Geen religie hebben, dat kan hier eigenlijk niet. Luuk heeft een keer geprobeerd uit te leggen hoe het echt met hem zat, maar dat werd totaal niet begrepen.
In het dagelijks leven speelt het geloof dan ook een hele grote rol: bij benzinestations zijn bidplaatsen in gericht, de bus stopt een paar keer om de mensen de gelegenheid te geven hun gebed te doen en nu in de maand Ramadan zijn alle restaurants gesloten.

Voor het gemak zeggen we meestal maar dat we getrouwd zijn. Ongehuwd samenwonen komt in de pakistaanse vocabulaire echt niet voor. Zelfs een "love-marriage" als het "onze" is hier nog een zeldzaamheid.
Wij ontmoetten een jongen die gelukkig getrouwd was en de trotse vader van een dochtertje, maar wiens (rijke) familie het niet eens was met zijn modernistische liefdesgedoe en zodoende alle steun en financiele hulp of erfrecht heeft opgezegd.
Deze jongen, Arsallah, was onze gids in Peshawar. Hij had ons begeleid naar de "smugglers bazaar" waar alle soorten wapens en drugs te koop zijn. Sterker nog, de kalashnikovs en handgeweren worden er terplekke in zeer eenvoudige garage-achtige hokken gemaakt en nagemaakt. Omdat deze bazaar in de "tribal areas" ligt, waar de nationale politie niets te zeggen heeft en andere wetten en regels gelden (namelijk die van de plaatselijke stammen) is dit niet illegaal. Bij de grens met het "gewone" Pakistan is overigens geen controle.

Na de bazaar nam Arsallah ons even mee naar het huis van zijn zus en haar schoonfamilie. Terwijl Luuk in het gastenverblijf achterbleef om met de mannen te praten en naar hun geweren te kijken, werd Afke meegenomen naar de woonkamer om even lekker met de dames te kletsen. Het huis was nogal groot en toen wij na afloop van het bezoek aan Arsallah vroegen hoeveel mensen er wonen, antwoordde hij: "drie broers!" En dat terwijl wij toch zeker 30 mensen hadden geteld. Dus mocht het nog niet duidelijk zijn: dit is een mannenwereld.
In Peshawar valt dit nog meer op dan in Lahore of Islamabad, want de straat wordt vrijwel uitsluitend door mannen bewandeld. De vrouwen die er zijn, schuiven meestal onzichtbaar onder hun burka's voorbij.

Peshawar ligt vlakbij de Khyber Pass, de legendarische poort naar zuid-azie. Alle grote heersers van de regionale geschiedenis zijn via deze pas naar dit werelddeel gekomen, of vanuit het oosten westwaards gegaan: Alexander de grote, Dzengis Khan en zijn mongoolse leger en later de islamitische Mugals en zelfs de Britten. Maar de laatste jaren wordt de doorgang vooral gebruikt door smokkelaars en afghaanse vluchtelingen. Een groot deel van de meer dan twee miljoen Afghanen in Pakistan wonen in van modder en takken gefrabriceerde buitenwijken van Peshawar en bedelende burka's en kinderen vormen groepen op de grond voor de bakkers in de stad.
Met gids en persoonlijke bodyguard ondernamen ook wij een tocht naar de pas. De route gaat dwars door het tribale gebied, dus een gewapende vriend wordt door de overheid van Pakistan verplicht gesteld voor buitenlanders. Volgens hemzelf was het er echter helemaal niet gevaarlijk, en gebeurde er nooit wat.
Eenmaal op de Khyber Pass was Afganistan wel heel dichtbij. We zagen de rijen vrachtwagens bij de grens en de genummerde toppen van de laatste pakistaanse bergen. De mooiste bergen hebben we trouwens niet gezien. Het zou ons teveel tijd kosten om naar het noorden te gaan en er ook nog wat te kunnen zien. In plaats daarvan besloten we nog even in Lahore te relaxen en vervolgens de lange woestijnreis naar Iran aan te vangen.

Onze eerste stop, Multan, staat bekend om zijn "gard, garm, garra en garistan" en die omschrijving klopt precies: het is verschrikkelijk heet, heel erg stoffig, er zijn opvallend veel bedelaars en een paar prachtige mausolea. De hitte was voor ons zo zwaar dat we na een half uurtje sightseeing maar in het park gingen zitten. Eenmaal daar werden we meteen aangesproken door een gezin dat ons direct meenam op een fotoreportage door het park. Een bijna uitgeblust fotograafje plantte ons voor elk bloemperkje dat een beetje kleur bezat en knipte zo een rolletje vol voor in het album van onze nieuwe vrienden.

Vanuit Multan deed de trein er zo'n 18 uur over om in de volgende plaats van betekenis te komen. Quetta ligt ook weer vlakbij Afghanistan en voelt aan als een half wilde westen, waar paard- of ezel en wagen en autorickshaws tussen elkaar door scheuren. Tulbanden en baarden bepalen het straatbeeld en de winkels waar Afghaanse tapijten en andere snuisterijen te koop worden aangeboden zijn niet op een hand te tellen.
Het was onze laatste plaats in Pakistan en het eindigde net als het begon: met ongeevenaarde gastvrijheid. Terwijl wij op onze bus zaten te wachten en de zon langzaam onderging, brak de tijd aan om het vasten te breken. Prompt werden we uitgenodigd door de mannen van het stationsrestaurant om te delen in hun zeer uitgebreide avondmaal. We lieten het Pakistaanse eten ons wederom lekker smaken, want Oh! wat kunnen die lui lekker vlees klaarmaken!!
We kijken vreugdevol uit naar de komende weken, want het is ook in Iran en Turkije kebab en lamsvlees wat de klok slaat.

De woestijn laten we achter ons, het oncontroleerbare Baluchistan hebben we doorkruist en dat verliep allemaal soepel. Nu is het tijd voor de tweede Islamitische Republiek van onze reis, ditmaal een Shi'itische.

Tot de volgende keer, Inshallah!

Groeten

Luuk en Afke