After business comes pleasure

En... het avontuur is begonnen! We zijn los, en hoe!
De eerste dagen in Kanchanaburi waren gezellig en leerzaam, maar door eigen toedoen ook wel druk. We werden door Maarten en Tip intensief geintroduceerd in het Thaise leven. Zij namen ons mee naar de beste plekjes in Kanchanaburi, de mooiste restaurantjes aan het water van de Kwai rivier met het lekkerste eten en - niet onbelangrijk - voor het minste geld. Zo leerden wij onze eerste woordjes Thai; dat de Thai bekverbrandend heet eten; dat een gemiddeld gezin van 3,5 personen makkelijk op een brommertje passen en dat de Thai het liefst in de allernieuwste pick-up truck rondrijden, ook al kunnen ze die eigenlijk niet betalen (die met de rode nummerplaten zijn nog niet afbetaald).
Onze volgende lessen betroffen de geschiedenis, en dan wel die van de droefige en beschamende soort (worden de leuke dingen ook zo massaal herdacht?). De grote trekpleister van Kanchanaburi is namelijk de 'Death Railway', beter bekend als de Birmalijn, waarvan de Bridge over de river Kwai onderdeel uitmaakt. Een deel van deze route, waarvoor tienduizenden Prisoners of War onder Japanse tucht gestorven zijn, wordt nog steeds gebruikt en op vele plaatsen zijn herdenkingsmonumenten opgericht.
Toen wij olifanten geaaid hadden en een apenschool hadden bezocht, vonden wij het tijd om onder Maarten en Tips vleugels vandaan te gaan en nog wat verder naar het westen te trekken. Vanuit de 'local bus' natuurlijk - van binnen glimmend blik met een buddhabeeldje en een als altaar dienstdoend plastic mandje onder de achteruitkijkspiegel, van buiten zo bont als Haribo - zagen wij het landschap langzaam veranderen. Was het eerste nog bruin en kroezelig kaal, later werd het bergachtiger en diepgroen. Een waar tour-of-duty-landschap spreidde zich voor ons uit. Zo kwamen wij in Sangkhlaburi, interessant vanwege het Mon-volk en de naar hun genoemde 800 meter lange houten brug (lees: van aan elkaar gespijkerd drijfhout). De Mon zijn soortement statenloos en leven in een armoedig dorpje aan de andere kant van het meer, in het grensgebied van Thailand en Myanmar. Hun huizen staan op houten palen en de mnuren en daken zijn van gevlochten riet. Dat levert dus een mooi Tropenmuseumdorp op, alleen is het niet zo romantisch als het daar kan lijken. Maar, ze hebben wel TV!
Toen hadden wij het als volgt gepland: terug naar Kanchanaburi, spullen halen bij Maarten en Tip, met de nachttrein naar het zuiden en dan lekker chillen op een tropisch strand. Zo hebben we het ook gedaan, maar het duurde net even iets langer... Want tussen de trein en dat fijne strand zaten nog een stadsbus, een pick-up truck, drie minibusjes en twee veerponden. Reken maar uit: al gauw een uurtje of 10. Bovenop de geplande uren zijn we zo'n 24 uur onderweg geweest. We stonken zo, dat de musquitoes van ons wegvlogen. Elk nadeel hep dus een voordeel.
En nu verdienen we dus dat strand! Zijdezacht zand, wuivende palmbomen, lekker eten, biertje, graadje of 29, je kent het wel. Ik denk dat we dit wel een paar daagjes uithouden...
Groeten uit Ko Lanta!