Een barre tocht

Het werd de week van de lange adem (en van de lezer vragen we hetzelfde). Niet omdat we elkaar onderhand zat beginnen te worden -integendeel, misschien wel mede dankzij het verbod op affectie in het openbaar houden we het prima uit samen - maar meer doordat het reizen in Laos wat meer tijd en geduld kost.
Vanuit Luang Prabang namen we de boot naar het noorden. De vorige boottocht was niet persee de meest comfortabele rit uit ons leven geweest, maar dit tochtje naar Nong Kiaw, zou één van de mooiste routes in Laos moeten zijn. Daar hadden we best wel weer zes uur krap zitten op een houten plank voor over.
Toen we in Luang Prabang naar de waterkant liepen, werden we langs de bekende schuiten gedirigeerd en op een stel geverfde planken gewezen, waar wat westerlingen op zaten. Op één van de planken stond onze bestemming geschreven, dus dat moest onze boot wel zijn. Het ding leek echter al behoorlijk vol te zitten en de reeds aanwezige passagiers protesteerden hevig tegen de dreigende overbelasting van het veredelde vlot, waarop zij al samengepakt zaten. Zoals vaker het geval, zodra er problemen zijn, spreekt ineens niemand meer engels.
En zo kwam het dat wij achter de laatste stoeltjes, formaat peuterspeelzaal, op de grond, met de rug tegen de stapel backpacks plaatsnamen. De reis kon beginnen. Eerst een stukje terug over de Mekong, en daarna rechtsaf, de rivier Nam Ou op. Prachtige rotsformaties gleden aan ons voorbij en wij genoten onderuitgezakt van de jungle om ons heen, de eenzame vissers die hun netten uitwierpen, de halfverstopte dorpjes, waarvandaan kinderen kwamen aangerend om ons toe te zwaaien en hier en daar stond een kudde buffels lui hun staarten te zwiepen en hun lange oren te wapperen. De oude automotor, die zich achter de backpacks verstopte, pruttelde af en toe onrustbarend, maar voorlopig was hij de stroming nog de baas.
Toen we ineens de kiezels tegen de bodem hoorden kletteren, werden de eerste gevolgen van onze overbeladen toestand duidelijk. De kapitein sprong uit zijn hok en moest ons er letterlijk doorheen slepen. Wij keken angstvallig naar beneden, maar zagen geen water tussen de hurkkrukken opkomen. De schade viel mee. Niet lang daarna, midden in een stroomversnelling, hield de motor ermee op en dreven wij achterwaards richting riet en uitstekende rotsen. Ditmaal waren de gespierde kuiten van de kapitein lang niet sterk genoeg en moesten de mannen meehelpen. En snel! Met een enkele handbeweging en een paar gestoten tenen, schoten ze uit hun kleren en sprongen ze overboord. Daar stonden zij, de boot van de rotsen af te houden in liesdiep water, met vereende krachten en een nat onderbroekje, een vrolijk ververfd vaartuig van zijn tropische ondergang te redden. Onder toeziend oog van de uit het niets opgedoken locals, werd de motor gerepareerd en kon de tour worden voortgezet. Enfin, bij zonsondergang arriveerden wij op de plek van bestemming. De tocht was niet alleen prachtig, hij was ook avontuurlijker dan verwacht.
Nong Kiaw ligt aan de ene kant van de rivier, met een betonnen brug verbonden aan zijn tweeling dorp Muang Ngoi, omgeven door groen begroeide rotsbergen. Vanuit ons guesthouse konden we 's avonds, tussen de bananen- en papayabomen doorkijkend, de zon achter de bergen zien ondergaan. Verder waren er grotten te bezichtigen, waarin de plaatselijke bevolking zich schuilhield als het weer eens bommen regende tijdens één van de oorlogen, die zich hier de afgelopen decennia heeft afgespeeld.
Wij vervolgden onze reis over de weg, of wat daarvoor door mag gaan. We wilden in twee dagen naar Ponsavan reizen. Op dag één rustig aan tot ongeveer halverwege, op dag twee de resterende helft, tussendoor overnachten in één van de dorpjes op de route. Het liep alleen wat anders.

's Ochtends vertrokken we per tuk-tuk (eentje van een wat groter formaat), maar die begaf het na een klein uur. Gelukkig is alles hier nog mechanisch en kun je met wat draad en oud ijzer heel wat repareren.In een volgend berg dorp, rieten en houten huisjes langs de weg, vrouwen in sarongs, mannen en kinderen in vieze westerse kleren, moesten we overstappen óf tegen een absurd hoge prijs van $ 10,--met hetzelfde rammelding verder reizen. Dat laatste wilden we niet en ook met afdingen kwamen we er niet uit. Er zou 's nachts en "echte" bus komen, die ons tegen een reëele vergoeding een heel eind de goede weg op zou brengen. Alleen moesten we dan zo'n tien uur op de bus wachten. Maar goed, we waren met zijn achten, de zon scheen, niks aan de hand, toch?
Er gebeurde nog van alles, waar we proberen het niet te lang te maken. Om 3 uur 's nachts kwam de bus, stampvol en stoffig, en wij zaten op een plastic krukje, knie aan kont in het gangpad. Ondanks het late uur, bonkte de thaise huppelpop uit de luidsprekers en zongen en klapten de chauffeurs naar hartelust mee, als zaten wij in de partybus naar Salou. De bagagerekken en het volgeladen dak dansten mee op het ritme van de onregelmatigheden van het wegdek.
We hebben Ponsavan bereikt, uiteindelijk na zo'n 33,5 uur van door elkaar geschud te zijn, gezeten op achtereenvolgens een plastic krukje, een hele stoel, een baal suiker en een halve stoel. Deze beproeving weerhield ons er echter niet van te genieten van de omgeving. In het ochtendschemer zagen we hoe de wolken door de bergen gevangen werden gehouden, en overdag, hoe groen en prachtig dit land is. Het reizen mag dan soms wat lastig zijn, door het stof en zand in de vervaarlijk bevende bussen, blijft de schoonheid van Laos duidelijk zichtbaar. Geen idee waarom ze zo fanatiek hebben geprobeerd dit alles plat te bombarderen.

Een groet Luuk en Afke