Relaxed door Laos

De laatste dag Laos is genaderd, tijd voor een evaluatie. Maar niet voordat we jullie hebben ge-updated van onze route.
Vanuit Ponsavan (of Ponsanavan zoals Afke pleegt te zeggen) namen we de bus naar Vientiane. Het kostte nog een beetje moeite om de laatste heuvels te doorkruisen, maar daarna verliep de reis bijzonder voorspoedig. Vientiane is de hoofdstad en er schijnen 600.000 mensen te wonen, maar waar zij zich allemaal ophouden...? De stad voelt aan als een tropisch provinciestadje, maar heeft toch iets meer te bieden: een paleis voor de president, ministeries voor de regering, restaurants voor alle smaken en visa en tapbier voor ons!
Dat visum voor Cambodja was in 1 dag geregeld, dus zo hadden we mooi nog even tijd om te backtrekken naar Vang Vieng (of Vieng Viang volgens Afke). We wilden ons hier van onze goeie kant laten zien en ons nuttig maken op de organische boerderij van Mr. T. Daar aangekomen, werden we getroffen door de wonderlijke schoonheid van de vallei waarin de boerderij zich bevindt. Wat een heerlijk fantastische plek om een klein weekje met de vingers tussen de planten te wroeten, dachten we. Mr. T. haalde ons echter snel uit deze droom, want in tegenstelling tot wat de reisgidsen vertellen, is er voor ons soort reiziger (tijdelijke passanten) geen werk en moeten we kost en inwoning gewoon betalen. Wel konden we rondkijken en vragen of iemand iets te doen had voor ons (?). Zo gezegd zo gedaan, en voor we het wisten stonden we op een houten steiger met klei te smijten. Nee, niet voor de lol, hier werd op traditioneel noord-laotiaanse wijze een jeugdcentrum voor de gemeenschap gebouwd. En het moet gezegd, onze bouwvakkende medemens was zeer onder de indruk van ons, maar vooral Afke's gooi en smijt werk (voor de slechte verstaander: we gooiden handen vol klei bovenop een half afgebouwde muur, om zo laagje voor laagje de gewenste hoogte te bereiken). Na een middagje klussen vonden we het wel best, en zonder blijk van waardering van hun kant, trokken we ons terug op de veranda en besloten we toch maar van het uitzicht te genieten. En van het heerlijke eten, wat naast de gewone ingredienten vooral ook mullberries bevatte (een soort braam op geheel eigen wijze organisch geteeld).

Na een paar dagen vervolgden we onze reis zuidwaarts. Gek genoeg werd het in het uiterste zuiden pas weer interessant. Op het bolaven plateau, waar ze onder andere koffie, thee en kussenvulling verbouwen, zagen we watervallen en dorpjes van verschillende bergstammen. Maar wat vooral zo leuk was, het gewone leven ging om ons heen gewoon door. De varkens, kippen en half aangeklede kinderen scharrelden onder de toeristenhutten door, alsof ze er altijd al geweest waren. En hetzelfde geldt voor Sii Pan Don, de "4000 eilanden", tegen de grens met Cambodja, hoewel op het eiland waar wij ons nu bevinden wel erg veel guesthouses op een rij staan. Naast de ontspannen sfeer en de vriendelijke mensen, is dit gebied vooral een knap staaltje natuurschoon, waar de rivier rustig om het groen kabbelt om vervolgens met denderend geweld als een van de meest spectaculaire watervallen van zuid-oost azie van de rotsen te storten.

Maar goed, evaluatie dus. We zijn aan heel veel dingen gewend geraakt: krappe bussen, noodle soep, oranje geklede monniken op straat, grote groepen mensen op een brommer, palm-, kokos-, bananenbomen en ander tropisch genot en alle dagen zon. Maar sommige dingen blijven een beetje problematisch in onze optiek. De achteloosheid waarmee elke verpakking die zijn directe nut verloren heeft op straat wordt gesmeten, blijft ons verbazen. Tsja, en dan de tafelmanieren...... Dat smakken, moet dat nou echt zo hard? Nou ja, we troosten ons voorlopig met de gedachte, dat het in China nog veel erger schijnt te zijn.
Tot slot nog iets dat wel went, maar waar we nooit genoeg van krijgen: zoals de zon zakt achter het silhouet van de jungle en zijn laatste stralen over een late visser werpt......
Met ons gaat het trouwens goed. En met de kinderen op de waterkant roepen wij in koor: bey-beyyyyyy, bey-beyyyyy!!!!!

Groetjes Luuk en Afke