Van de lappen- in de krabbenmand

Zonder er al te lang bij stil te blijven staan, willen we toch even een beschrijving geven van de binnenkant van de lappenmand: vier krappe muren, een plafond met een draaiende ventilator, soms een tv, maar in ieder geval een tweepersoonsbed met daarop gelegen een zwetend hoopje ellende, wanhopig opzoek naar rust, slaap, en beterschap. De vraag is natuurlijk hoe je daarin terecht komt. Wij denken zelf dat de hitte de boosdoener was. In Laos hadden we ons een dagje laten verbranden in een traditionele houten kano, en de eerste dagen in Cambodja rees het kwik tot tegen de 40ºC. Als je dan niet genoeg drinkt of verkoeling zoekt, kan je lichaamstemperatuur hetzelfde doen.Na een paar dagen keken we voorzichtig over de rand van de lappenmand en zagen we wat Cambodja allemaal te bieden heeft.

In tegenstelling tot Laos is Cambodja grotendeels vlak en kaalgekapt. Het verre oosten en het wilde westen zijn wel bergachtig, ruig en dichtbegroeid, maar omdat te ervaren moet je van de doorgaande weg af en minstens 100 km stuiteren. Met de lappenmand nog op de loer, leek ons dat niet zo'n goed idee. Wij beperkten ons zodoende tot de fraaie provinciale plaatsjes, waar wij laverend tussen franskoloniale huizen rustig de tijd lieten verstrijken. De cambodjanen probeerden het ons ondertussen helemaal naar de zin te maken. Altijd een glimlach en een praatje, je zou haast vergeten hoeveel ellende deze mensen de afgelopen decennia hebben moeten doorstaan. De bruutheid van de Khmer Rouge was zo ongelooflijk, dat je wel met eigen ogen moet zien wat ze deden, om het te kunnen bevatten. In de beruchte martelgevangenis Tuol Sleng/ S-21 te Phnom Penh die wij bezochten, vanwaar mensen naar de "killing fields" getransporteerd werden, krijg je een beetje een indruk van de gruwelijkheden die zich hier hebben afgespeeld.

Ook in het zuiden van het land zijn de gevolgen van de oorlog te zien, hoewel ze een wat minder wreed uiterlijk hebben. De verlaten kustplaats Kep is een schim van wat het ooit geweest moet zijn. Een ander voorbeeld is het Bokor Hill Station. Dit was ooit een poepiesjiek vakantieoord van de franse elite in Indo-China, maar nu is het een desolaat en spookachtig gebeuren. De vochtige mist die door de betonnen geraamtes van de hotels, het casino en de kerk waait, maakt het nog eigenaardiger. Eenmaal uit dit dorp en van de heuvel af, stapten we weer het gewone leven in en aan boord van een vissersbootje. Van de dames aan de kust had Afke een kilo krabbetjes gekocht en die lieten we 's avonds in het guesthouse voor ons klaarmaken. Heerlijk, zo vers uit de Krabbenmand! En dit voor de verbazingwekkend lage prijs van $1,50 per kilo. Maar goed, er zijn wel meer dingen die ons verbaasd doen staan.

De drukte op straat en in het verkeer en het feit dat niemand lijkt te zijn waar die wezen moet. Iedereen is onderweg en dat doen ze het liefst met zo min mogelijk vervoersmiddelen. Gelukkig zijn er geen verkeersregels, dus op het dak en de motorkap meerijden is hier geen probleem. Wij zelf zaten met zijn achten in een taxi, vier achterin, wij tweeen op de bijrijdersstoel en 1 passagier naast de chauffeur.
Ook van het straatbeeld staan we soms te kijken. Is het niet vreemd dat 9 van de 10 auto's een Toyota-camry is, of dat veel vrouwen geneigd zijn de hele dag in hun pyjamapak door te brengen?

Nou ja, zolang we nog niet alles wat we meemaken "gewoon" vinden en ons blijven verwonderen over de dingen die we zien, zit het wat ons betreft wel goed!

Dikke Kus

Luuk en Afke