't leven van reizigers gaat niet altijd over rozen

Hoewel Beijing de zoveelste miljoenenstad was op onze route door China, bleek het opvallend anders en zich echt te gedragen als een hoofdstad. De straten zijn er nog breder, de pleinen nog wijdser, de gebouwen nog statiger. We beseften ons ineens dat zelfs miljoenensteden "provinciaals" kunnen zijn.
Beijing, alias Peking, is het politieke, culturele en toeristische centrum van het land. En dat kwam goed uit, want wij hadden politiek-administratieve zaken af te handelen en dat zou zoveel tijd kosten, dat wij de meeste culturele en toeristische trekpleisters wel konden aandoen. Meer dan dan, zou later blijken.
We wilden namelijk een visum halen voor India. Dan was dat maar vast geregeld. Maar toen wij op vrijdagmorgen de formulieren wilden invullen, bleken die op de Indiase ambassade, integenstelling tot op alle andere ambassades die we bezocht hebben, niet aanwezig. We moesten ze zelf van het internet halen of we konden hun enkele exemplaar kopieren. En aangezien het paspoortenloket al over tien minuten dicht zou gaan, zou ons dat vast niet meer lukken, dus we konden maar beter maandag weer terugkomen.

Nou ja, niks aan te doen. Dan eerst maar even de sfeer (en mistige lucht) van de stad opsnuiven. We liepen door straten vol shopping malls, tussen de vliegerverkopers door over het plein van de hemelse vrede en bezochten de inmense en indrukwekkende Verboden Stad, het paleis waar vele keizers hun tijd in een gouden kooi doorbrachten. Het portret van "Chairman Mao" hangt nog altijd fier boven de hoofdingang, vanwaar hij uitkijkt naar de andere kant van het plein om te zien of de rij voor zijn mausoleum wel lang genoeg is.
Achter deze toeristische wereld, waar China trots op is, liggen oude wijken met huisjes zo klein, dat er niet eens een toilet in past. De meeste van deze wijken zijn oud en dat staat in het moderne China gelijk aan "lelijk" en die worden dus en masse tegen de vlakte geslagen om plaats te maken voor wolkenkrabbers, moderne appartementencomplexen of een olympisch stadion. Maar op sommige plekken staan ze nog overeind en in een daarvan verbleven wij. In een soort Jordaan van Beijing, klein, druk en stoffig, waar alles vanaf de handkar verkocht wordt, oude mannetjes voor de deur Mahjong spelen en 's avonds de straat wordt overgenomen door de aangrenzende restaurantjes.

Gedurende de week liep onze visum aanvraag en beleefden wij een van de hoogtepunten op onze reis tot nog toe. Het kostte allemaal wat moeite om er met het lokale vervoer te komen - we wilden het weer eens "zelf" doen, zonder tourtje, en werden onderwijl haast tot tweemaal toe afgezet door leugenachtige taxichaufferurs die zweerden dat er echt geen bus ging - maar toen we eenmaal op de Chinese muur stonden, was het het allemaal meer dan waard.
Wat een bouwwerk! Wat een uitzicht! Wat fantastisch dat wij hier zijn! Zo tot de verbeelding sprekend, echt geweldig! We maakten een klim- en klautertocht van 2,5 uur en bij elke wachttoren zagen we de muur weer eindeloos verder kronkelen over de groene heuvels.

En toen werd het weer tijd om ons visum op te halen. Misschien donderdag, maar zeker vrijdag zou ons paspoort weer klaarliggen. Met die informatie hadden wij een ticket geboekt voor de nachttrein van vrijdag op zaterdag. U voelt 'em al aankomen: het visum was nog niet klaar! Ook ons getier en geraas kon daar geen verandering in aanbrengen. Dus gingen wij zonder visum - en zonder geld teruggave uiteraard - als een dolle naar de trein. Al dat slome gedonder op de ambassade had onze planning dusdanig in de war geschopt, dat we moeste rennen en vliegen om op tijd bij de trein te komen. We namen zelfs een taxi, die we aanspoorden tot kamikaze acties. Uiteindelijk stonden we met onze bezwete koppies precies op tijd in de juiste wachtruimte en voor de neus van waarschijnlijk de minst welwillende spoorwegbeambte van China. We moesten namelijk vijf minuten voor vertrektijd door het hek zijn en ook al wees de klok op het perron ons gelijk aan, haar horloge beweerde het tegendeel en dat was voor haar de enige wet die telde. De trein bleef nog een tijdje verleidelijk op ons wachten, wij haalden alles uit de kast om deze ijzeren dame om te smelten, maar zij wees slechts van haar klokje naar het bord met de vijf-minutenregel. When it rains, it poors.......

Gelukkig konden we ons ticket verzetten naar de volgende trein. Alleen hadden we nu voor de nachtelijke rit van 12 uur, in plaats van een couchette, een staplaats. In de trein bleken wel stoelen vrij, maar echt fit waren we niet toen we in Xi'an aankwamen. En dus besloten we eens even lekker te relaxen. Op een enkele uitzondering na dan, want we moesten wel even het wereldberoemde terracottaleger bekijken, dat hier al ruim 2000 jaar in de grond ligt en pas 30 jaar geleden is opgegraven. Het zoveelste bewijs van China's rijke historie en eeuwenoude wijsheid en kunde.
En verder keken we lekker veel voetbal en bereidden we ons voor op ons volgende avontuur: onze reis naar het Westen, onze reis naar Tibet.

We hebben inmiddels al ruim 34 uur afgelegd in een bus met bedden, waarin continu gerookt werd en waarna wij ons van binnen en van buiten net zo vies voelden als de dekens die ons tegen de nachtelijke kou moesten beschermen. En er staat nog meer op ons te wachten. Hier in Golmud zitten we op 2800 meter en staan we aan de voet van de Himalaya. Straks gaan we naar Lhasa, dat op 3700 meter ligt, maar de weg ernaartoe stijgt zelfs tot 5000 meter. Een pittige tocht dus, maar we doen het rustig aan. We zullen naar jullie zwaaien, vanaf het dak van de wereld.

Tot dan!

Groetjes,
Luuk en Afke