Via Engeland en Tibet naar Pakistan

"Chai...Chai...Chai!" In de trein in India gaat er geen moment voorbij zonder dat er iets vwordt aangeboden. Geroosterde maiskolven, pinda's in een stukje oude krant en natuurlijk de onvermijdelijke Chai, hete kruidige melkthee.
Na onze kamelentoer is er een ritje in de trein zowaar een verademing. Het was weliswaar heel bijzonder om door de woestijn te lopen en om er een nacht door te brengen, maar 2 uur schommelen en hobbelen op een boerende en scheten latende kameel is echt wel genoeg.

Eenmaal terug in Delhi, stond er nog 1 cultureel uitje op ons programma, dat absoluut niet aan ons India-avontuur mocht ontbreken: de allernieuwste Bollywoodfilm! We kenden de liedjes al, want die schlden al dagenlang uit alle radio's en als ringtones uit mobiele telefoons. Nu was het dus tijd voor de bijbehorende danspasjes.
De film (Kabhi Taa nogwat Mahla ofzo) was alleen een beetje moeilijk. Niet zozeer vanwege het Hindi, maar meer vanwege de a-typische verhaallijn: twee koppels gaan scheiden, wegens een liefdesrelatie tussen de ene man en de vrouw van de ander. UIteindelijk trouwen deze twee met elkaar met goedkeuring van de exen. In conservatief India lever dit nogal wat controversie op. Desalniettemin, de liedjes waren aanstekelijk opzwepend en de danspasjes onevenaarbaar.

Heupwiegend en schouderschuddend vertrokken we naar het noorden. Vanuit het benauwde en stoffige Delhi, kwamen we ineens aan in een met dennebomen begroeid heuvellandschap, in een stad met een verrassend engels karakter. Zelfs het klimaat was haast brits fris. Alleen de apen staken wat exotisch af tegen de Anglicaanse kerk en de vakwerkhuizen. Het was een wat onwerkelijk ervaring in India met zijn vuilnis en koeien op straat ineens in een knus en fris dorp rond te lopen.
Toen we dachten dat we alles gezien hadden bleek een man die we op straat ontmoetten daar heel over te denken. Binnen tien minuten liet hij op ons heldere wijze zien wat onze lichamelijke kwalen waren, hoe onze karakters in elkaar staken, wat onze talenten waren en wat we daarmee moeten doen. Hij kon alles uit onze ogen aflezen: van Luuk z'n hooikoorts tot Afke's talent om kort en heftig ruzie te maken. Wij wisten niet hoe het kon, maar hij zat er bijna nooit naast met zijn profetieen. Dit soort mystieke momenten hadden we eigenlijk pas in Dharamshala verwacht, want dat is wel zo'n beetje hét spirituele centrum van India. De Dalai Lama woont daar immers en zijn aantrekkingskracht en uitstraling is zo sterk dat vele zwevers van allerlei pluimage hier hun toevlucht zoeken. Voor ons geen "ontdek-je-plekje-in-eigen-geest" maar wel leuk om er even rond te lopen. Het is er interessant vanwege de grote tibetaanse gemeenschap, de monniken, momo's en het uitzicht besneeuwde bergtoppen. We beseften ons wederom hoe bijzonder de tibetanen, hun cultuur en hun volksaard is.
Veel tijd gunden we onszelf hier niet, want in de verte hoorden we de lokroepen al vanuit Pakistan. Alvorens we daarheen gingen, maakten we nog 1 stop in Amritsar, de hoofdstad van de Sikhs, de dichtsbehaarde stad van India. Het zit namelijk zo: de Sikhs knippen niks! Ze laten alles groeien. Met kammen, tulbanden en haarnetjes proberen ze alles keurig op z'n plaats te houden.
Gastvrijheid voor alle volkeren en religies staat bij de Sikhs hoog in het vaandel, dus iedereen kan zelf bij hun heiligste tempel gratis eten en overnachten. Wij maakten hier dankbaar gebruik van en we deelden brood en bijna ons bed met de pelgrims. We sloten aan in de lange rij en namen zo gemakkelijk mogelijk plaats op de harde grond, waarna ons metalen bord vanuit de grote pot werd volgekwakt met linzensoep en rijstepap.
Soms leek het alsof wij nog een grotere attractie waren dan de gouden tempel en de "Granth Sahib", hun heilige boek en eerste profeet.

We stonden aan de vooravond van een nieuwe fase van onze reis. Luuk liet z'n baard staan (deed een poging tot) en Afke liet zich een Shalwar Kameez aanmeten, het lokale type broekpak, met lange dupata (sjaal), om in Pakistan iets minder op te vallen dan nodig is.

De grensovergang was vooral aan Indiase kant waarschijnlijk de meest arbeidsintensieve die we hebben meegemaakt, maar eenmaal aan Pakistaanse zijde verliep alles vrij soepel. WEewerden warm onthaald, met brede glimlachen en hartelijk handengeschud. We besloten nog even rond te hangen in het grenshotel, omdat we de sluitingsceremonie van de grens wilden meemaken. Al snel waren we dikke vrienden met de bediening in het restaurant en voor we het wisten kreeg Afke les in Pakistaans volksgezang.
De sluiting van de grens gaat gepaard met een ceremonie die alle verwachtingen en fantasieen te boven gaan. De wachters stappen en stampen als parmantige handen op de grens af om onder luid gejoel en aanmoediging vanaf de tribunes de buurman te intimideren. "Pakistaaaan Zindabad!!" "Lang leve Pakistaaaaan!!", klinkt oorverdovend uit het publiek en aan de overkant doen de Indiers precies hetzelfde.
Als de vlaggen eenmaal gestreken zijn is de ceremonie over en klimt iedereen aan boord van een bus op weg naar Lahore. Bij dit schijnbaar eenvoudige vervolg maakten wij meteen een beginnersfout. We stapten allebei achterin in, terwijl die voor de mannen gereserveerd is. Afke moest voorin bij de vrouwen.

Het hotel in Lahore dat we hadden uitgekozen zat vol, maar dat bleek geen enkel probleem. De eigenaar had thuis nog wel plek, dus samen met een paar anderen raceten we in miniskule autoriksha's door de drukke straten van de stad en maakte we kennis met de Pakistaanse gastvrijheid. Gastheel Malik wees ons een bed, het water stond in de koelkast en het eten was zo klaar.
De volgende dag was donderdag "Soefi-dag". 's Middags gingen we met alle gasten van Malik's guesthouse naar de moskee om naar Qawwali te luisteren. Deze duizend jaar oude liederen brachten muziek in de Islam en daarmee krachtige religieuze poezie bij de gewone man. Twee uur lang zaten we in onmogelijke posities op de grond maar de prachtige, dramatische klanken van tablatrommels, harmonium en nostalgische mannenstemmen, en de zoete geur van rozewater dat over onze hoofden werd gesprenkeld maakten alles goed.
's Avonds werden we opnieuw getrakteerd op de wonderlijke klanken van deze muziek. We waren aanwezig bij een verzameling van soefi volgers, die met behulp van repeterend getrommel, heftig hoofdgeschud en heel veel "sigaretten" proberen de essentie van de Islam te voelen. De drukte, de zinderende sfeer, de muziek in de buitenlucht en de dikke kruidige blauwe rook maakten de avond tot een zeer intense belevenis.

We zijn nu twee dagen in Pakistan en in een totaal andere wereld, maar wat we tot nog toe hebben meegemaakt en de vriendelijkheid waarmee we ontvangen zijn, smaakt naar meer.

Groetjes Luuk en Afke