Frankrijk in de jungle

Thailand is natuurlijk leuk en aardig, maar het echte avontuur begint pas, als de westerse supermarkten met hun volle schappen met westerse producten uit het straatbeeld verdwijnen en je op zoek moet naar dat stukje herkenbaarheid. Zo zitten wij nu in Laos en blijkt geen enkele pharmacie bewaarvloeistof voor harde, zuurstofdoorlatende contactlenzen te verkopen!
Maar goed, ik loop op de zaken vooruit. Vanuit Chiang Mai zijn we naar Chiang Rai gegaan, dat met name bekend staat als de Thaise poort naar de Golden Triangle, zo genoemd vanwege de grote rijkdommen die met dit gebied in Thailand, Laos en Myanmar verdiend zijn. De landen en hun inwoners hebben er echter nooit veel van gezien, want in eerste instantie gingen de koloniale overheersers er met de buit vandoor en tegenwoordig is de opiumteelt, waar het dus omgaat, slechts achter gesloten ramen en deuren een bloeiende business. In Thailand is de teelt inmiddels verboden, maar in de heuvels, bij de verschillende bergstammen, worden nog altijd zogenaamde 'poppy's' verbouwd (beter bekend als papaver). In Laos wordt ook nog altijd veel opium geteelt en over Myanmar is zoals iedereen weet niets bekend. Het zal jullie niet verbazen dat menig 'reiziger' wat langer in deze streek blijft zweven dan gepland.
Wij vonden twee dagen Chiang Rai echter wel voldoende. Wij vervolgden onze weg en kwamen per rammelbus over hobbelende heuvelwegen bij de grens van Laos.

Je moet je even beseffen dat dit een grens is tussen een (min of meer) democratisch koninkrijk en een semi-communistisch land waarvan de voormalige koninklijke familie met de revolutie van 1975 spoorloos verdwenen is. Niet echt te vergelijken met een gemiddelde grensovergang in Europa dus.

Toch, als wij niet zulke brave en oplettende burgers waren geweest, waren we zonder dat iemand het had gemerkt de Mekong overgestoken en waren we zonder stempels in Laos beland. We moesten namelijk van de weg af, de stoep op, naar de grenspost lopen en de bewaker bijkans uit zijn middagdut schudden. Zonder enige tascontrole konden we in een bootje stappen en de goudbruine Mekong oversteken (het goud lag gewoon aan de oever!). Aan de andere kant idem dito.

Laos blijkt een Frankrijk in de jungle. Stokbrood op elke straathoek, Franse ondertiteling bij officiele instanties, jeu de boullende mannen en het verkeer rijdt gewoon weer rechts. Het heeft zowaar iets gezelligs. Deze gezelligheid werd nog versterkt doordat wij in de grensplaats Maartje ontmoetten, een vriendin uit Nederland (afgesproken werk, hoor, geen toeval).
Waar Frankrijk bekend staat om zijn geweldige wegennet, is Laos maar wat blij dat de Mekong in een gunstige richting door het land stroomt. Mede hierdoor konden wij ons relatief comfortabel en voorspoedig verplaatsen naar het bruisende Luang Prabang. Het was een prachtige tocht, maar na twee dagen met z'n veel-te-velen op een miniscuul houten bankje zonder beenruimte, geloof je het wel. Gelukkig bruist Luang Prabang van ontspannenheid en konden wij heerlijk bijkomen met een baguetje en een Lao cafe noir. En een Beerlao, natuurlijk! Het onvolprezen lokale genot van wereldklasse, dat niet onderdoet voor een Kronenbourg.

We zijn nu wel weer uitgerust en bereiden ons voor op een volgende bootreis. Zes uurtjes deze keer en het schijnt schitterend te zijn. We laten het wel weer weten.

Sabaidie en a bientot!

Luuk en Afke