Vietnam in vogelvlucht

We kwamen Vietnam binnen via het water, weer eens en ditmaal voor de laatste keer (waarschijnlijk) via de Mekong. Bij de grensovergang dachten we al wat te merken, maar eenmaal aan land in Chau Doc viel het ons pas echt goed op: wat een drukte hier!! In dit relatief onbeduidende plaatsje woonden pas zo'n honderdduizend van de 83 miljoen Vietnamezen, maar door al hun boten, brommers en ongelooflijke hoeveelheid handel en bedrijvigheid - en onze gewenning aan de eenvoud en gemoedelijkheid van Laos en Cambodja - overviel het ons wel een beetje. We hadden zowaar een kleine cultuurschok!

Het land is dan ook weer behoorlijk anders. De wegen zijn weer verhard en vrijwel zonder gaten, en overal wapperen rode vlaggen en banieren met gele sterren of hamers en sikkels. "Oom Ho" (Chi Minh) houdt zijn volk nog altijd vanaf elke straathoek met zijn vaderlijke blik in de gaten en kijkt met ons hoe de cyclo's (fietstaxi's) en schoomeisjes in traditionele witte gewaden zich door zijn land bewegen.
Vietnam mag dan een communistisch land zijn, het is wel een van 's werelds snelst groeiende economieën. En dat komt met name door al die rijstproducerende en visvangende activiteiten in de Mekong Delta, waar wij ons nu met onze blanke neusjes over stonden te verbazen (ps. de neusjes van de Vietnamese dames zijn niet veel minder blank dan de onze. Net als overal in Zuid-Oost Azië beschermen zij zich zoveel mogelijk tegen de zon om wit te blijven: van mondkapjes tot oksellange handschoenen).

Als 'Luuk en Afke' arriveerden wij in Saigon, alias Ho Chi Minh City; als 'ome Luuk en tante Afke van nichtje Nynke Malene' verlieten wij de grootste stad van Vietnam en vertrokken we naar Dalat in de Centrale Hooglanden.
Daar aangekomen bleken niet alleen wij, maar alle mensen in een opperbeste stemming: het was feest in Vietnam! Ze vierden dat op 30 april 1975 het hele land bevrijd werd door de communisten. En dat was voor velen een goede reden om een paar dagen vakantie te houden in 'honeymoon-city' Dalat. Hartstikke gezellig natuurlijk, maar het betekende ook dat er voor ons nauwelijks meer een kamer vrij was (en dat kwam niet doordat er zo weinig hotels waren, integendeel)!

Wij ontsnapten enigszins aan de vakantiedrukte door bij twee 'easy riders' achterop de motor te stappen en van de omgeving te genieten. Het meest interessant waren de mannen (50+) echter zelf, want zij vertelde ons veel over de recente geschiedenis van het land. Tot 1995 was alles van de staat en dat werkte zachtgezegd niet zo best: hongersnood was in dit zeer vruchtbare land aan de orde van de dag. Sindsdien is er economische dus veel veranderd. Politiek echter niet: er 'verdwijnen' nog steeds mensen vanwege vermeende anti-communistische praktijken en ex-soldaten van het Zuidvietnamese leger en hun kinderen en verdere familie lijden nog steeds onder hun 'besmette' cv: sommigen hebben nog steeds niet het recht een huis of een stuk land te kopen. Maar goed, zoals zij zeiden: "er is nu geen oorlog en we hebben te eten, dus het is goed zo".
Als reiziger is het heel eenvoudig om deze informatie te missen, want de toerismebranche/overheid heeft - wellicht om teoristen aan de oppervlakte te houden - zo'n goedkoop toeristenpad voor je uitgestippeld, dat een alternatieve en eigenzinnige route ontmoedigd wordt en in ieder geval een aanslag op je portemonnee zou zijn. Het was, kortom, een interessante dag.

Wij daalden verrijkt en afgekoeld - het was 's avonds koud genoeg voor een wolletje! - weer af en gleden rechtstreeks het strand van Nha Trang op. Maar slechts voor een middagje, want wij vermoedden dat een historische kustplaatsje Hoi An ons meer te bieden had dan deze beton-gestijlde beach.
Het oude stadje van Hoi An is zowel aan de Amerikaanse bommenregen als aan de moderne hoogbouwverslaving van Vietnam ontsnapt en daar waren wij blij mee. Want nu staan er nog steeds de gelige Chinese, Japanse en Franse handelshuisjes, met hun fraaie houten luiken en gelaagde dakpannetjes en doen de mensen nog steeds waar ze al eeuwen goed in zijn: kleding maken en aan de man brengen. En nu kan Luuk weer hardlopen op zijn op maat gemaakte turnpantoffeltjes, loopt Afke in een zwierig nieuw rokje en is er een strak maatpak naar Nederland onderweg om Luuk straks soepel door zijn sollicitaties te begeleiden.

We zijn inmiddels dus weer veel ervaringen rijker en een paar miljoen Dong armer, het eten is heerlijk, het land is prachtig en de mensen zijn heel aardig. Maar we zijn onderweg naar het noorden en we hebben gehoord dat dat karaktertechnisch nog wel eens een 'aard-verschuiving' kan zijn. We zullen zien, en we houden jullie op de hoogte.

Dikke kus,
ome Luuk en tante Afke