Wie wat bewaart, die heeft wat....

We zijn in China!! Het is uit met de Zuid-Oost-Aziatische pret, we gaan nu lol maken op z'n Chinees. Maar vooralsnog ligt China als een maagdelijk - niet wit, maar rood - laken voor ons en kijken we eerst nog even om naar ons oude nest.

Bij het krieken van de dag kwamen we aan in Hanoi, de plaats waarvandaan wij het noorden gingen verkennen. Terwijl wij nog het slaapzand uit de ogen stonden te wrijven, en menig Hanoiees op de stoeprand zijn rek- en strekoefeningen stond te doen of een verkwikkend potje badminton stond te spelen, raasde het brommerende verkeer al druk om ons heen. Hoewel Hanoi het politieke centrum is van communistisch Vietnam, heeft het in het oude kwartier zijn Franse charme kunnen bewaren. Nog altijd staan er veel geelgeverfde Franse koopmanshuisjes en vertegenwoordigt iedere straat zijn eigen ambacht. Best wel gezellig, eigenlijk!

Op maandagochtend gingen we naar de Chinese ambassade. En deze maandag was de eerste na de Dag-van-de-Arbeidvakantie, waarin de ambassade gesloten was. We moesten dus achter in een Aziatische (misschien Chinese) rij aansluiten. (Dat betekent, dat iedereen de rij van de zijkant benadert en zo dicht mogelijk bij de ingang een plaats probeert te bemachtigen. Tot ongenoegen van de westerlingen in de groep...) Na lang en oplettend plaatsbewaken, begon 11 uur-sluitingstijd toch wel erg dicht bij te komen en begonnen we ons lichtelijk zorgen te maken of het nog wel zou lukken die dag. Toen kwam er een "Chinees to the rescue" en hij verordonneerde dat alle "buitenlanders" naar binnen mochten. Het behoeft geen uitleg, dat het ditmaal zeer tot ongenoegen was van de Aziaten in de groep. Eenmaal binnen het hek, begrepen we dat onze voordringende vrienden zelfs met elkaar op de vuist waren gegaan! Na deze druktemakerij hadden we wel een Bia Hoi-tje verdiend, dachten we zo! (dat is vers getapt bier, meestal genuttigd voor een smoezelig winkeltje, op krukjes die bij ons meestal alleen in de laagste klas van de basisschool te vinden zijn).

Dit visum zou een paar dagen op zich laten wachten, dus wij besloten het in de tussentijd wat hoger op te zoeken. We treinden noord-westwaarts door het dal van de Rode Rivier en kwamen aan in Sapa. Daar werden we warm onthaald door minderhedenmeisjes in traditionele klederdracht. Tot onze grote verbazing spraken ze vloeiend Engels en wisten ze voldoende van Nederland om een kort gesprek gaande te houden. Dit was uiteraard het gevolg van de dagelijkse stroom toeristen en het straatleven van de meisjes als verkoper van tradionele mutsen en borduursels. Maar toch interessant dat deze mensen zonder enige taalles zo goed een vreemde taal hebben kunnen leren.

Hoewel Sapa er uitziet als het eerste de beste Tiroler ski-oord in de zomer en het ene na het andere hotel de grond uit gestampt wordt, was het er nu nog wel prettig vertoeven en de omgeving is er gewoonweg schitterend. De goedgemutste dames liepen er niet alleen zo bij vanwege de toeristen, maar ook omdat ze dat nou eenmaal zo deden in hun dorp. We zijn benieuwd hoe Sapa er over vijf jaar bij ligt.
We hadden ons hier nog wel een week kunnen vermaken, met fietsen, wandelen en van de frisse berglucht genieten, maar we wilden ook verder en er lag een visum op ons te wachten.
Dus daalden we na een paar dagen weer af, pikten we ons paspoort op - zonder strubbelingen deze keer - en stapten we in 1 pas door aan boord van een boot in Halong Bay. We wilden natuurlijk het liefst alles op eigen houtje doen, maar deze keer was het financieel weer zo aantrekkelijk om "georganiseerd te worden", dat we overstag waren gegaan. En Halong Bay werd er niet lelijker van, natuurlijk. We dobberden drie dagen door 1 van de meest spectaculaire kuststreken die wij ooit gezien hebben - en we kunnen gerust zeggen dat er aardig wat kustlijnen aan onze ogen voorbij gegleden zijn - en zo bleek dat Vietnam het beste voor het laatst bewaard had.

Nu zijn we dus in China en dat is weer hele andere koek. Maar daar mogen jullie de volgende keer van mee-eten.

Groeten,
Luuk en Afke