Yakkes, wat hoog!

Tibet is ruig, kaal, spectaculair en moeilijk begaanbaar. De wegen zijn veelal in erbarmelijke staat en er rijdt nauwelijks openbaar vervoer. De beste manier om er vooruit te komen is dan ook per gehuurde landcruiser, te fiets of te voet.
Onze fietsen staan thuis opgeslagen (helaas) en we waren niet van plan om de rest van dit jaar in de Himalaya rond te stappen, dus we gingen voor de jeep. Een paar dagen wandelen kon natuurlijk wel. Nu hadden we een prachtige, cultureel-verantwoorde hike uitgekozen, langs kleurrijke kloosters en dwalende nomaden, maar die kon vanwege een mysterieuze ziekte onder de plaatstelijke Himalayahamsters niet doorgaan. Waarschijnlijk zouden zij de yak die onze spullen moest dragen infecteren en daar zou geen enkele zichzelf respecterende yakhouder mee akkoord gaan natuurlijk.

Op onze route naar de Nepalese grens bleek echter een spannend alternatief te liggen: een vierdaagse wandeltocht naar het basiskamp van de Mount Everest. Het zou twee dagen kosten om van Lhasa naar Old-Tingri, de startplaats van onze trekking, te komen. Het duurde uiteindelijk een dag langer, want onze chauffeur bleek zijn papieren niet op orde te hebben. De Chinese controlediensten zijn dan natuurlijk onverbiddelijk, vooral in de "Tibetan Autonomous Region" en sturen zo'n man rustig 250 km terug naar de hoofdstad om zijn zaakjes te regelen. Hadden wij tenminste tijd om het Tashilhunpo klooster van Shigatse te bekijken. Met een nieuwe chauffeur reden we naar het beginpunt van onze trekking.

Eenmaal in Tingri aangekomen, troffen we de laatste voorbereidingen voor de trektocht. Nog wat pinda's, water en gezoete platte broodjes voor onderweg en een paardeman regelen, die met zijn paard en wagen voor het vervoer van ons kampeergoed moest zorgen. Want wandelen is leuk en we kunnen prima met een tas op onze rug lopen, maar om ook nog voor vier dagen water en eten mee te sjouwen, ging ons net wat te ver. Bovendien is er op deze hoogte een stuk minder zuurstof en wilden we al onze adem voor het lopen gebruiken in plaats van het aan tillen te verspillen.
Vijfenzestig km lang, liepen we door 1 van de meest onherbergzame gebieden die wij kennen. Op 4500+ meter hoogte wil niet veel meer groeien, dus het landschap bestaat vooral uit stenen, rotsen, keien en kiezels. Toch zorgen de vele bergriviertjes en stroompjes nog voor voldoende gras om kuddes schapen, geiten en yaks te voeden. Hun hoeders wonen in kleine kampementen van ommuurde, yakwollen tenten, vlak bij deze oase-achtige groenstroken. Bij het naderen van hun tijdelijke dorp beginnen de honden waarschuwend te blaffen en komen de kinderen met hun snottebellen op ons afgerend om hun twee engelse woorden in onstopbare salvo's op ons af te vuren: "hellohellohello!!!" en " moneymoneymoney??". Maar uiteraard vinden ook deze kinderen spelen erg leuk en het spelletje "op de foto gaan en vervolgens het plaatje bekijken" bleek een doorslaand succes.

Overdag scheen de zon fel op onze bolletjes. Boven de kale heuvels om ons heen torenden de witbesneeuwde toppen van de hoogste bergen ter wereld. 's Avonds kropen we niet lang na onze instant noodles de tent in, want zodra de schemer inviel, begon de temperatuur drastisch te dalen.
Na drie dagen vol mooie uitzichten, klimmen, dalen en flauwe grappen met onze brabantse wandelgenoten, bereikten we Rongpu Monastery, de laatste stop voor het Everest Basecamp. De hoogste top konden we slechts sporadisch zien, vanwege "laaghangende" bewolking. En toen we de volgende dag naar voet van reus liepen, zagen we niet meer dan de gletsjer die er van afglijdt. Onze vreugde werd er niet minder om en werd zelfs vergroot toen de Chinees naast ons wild werd van enthousiasme toen het topje van de heuvel naast de Everest zichtbaar werd en hij druk fotograferend in de waan was dat het de hoge piek zelf was.

Vanaf de Everest was het nog een enerverende dag rijden naar Nepal. Tibet mag dan kaal en haast leeg zijn, het is wel geweldig mooi en het heeft weergaloze vergezichten, met fraaie tibetaanse dorpjes, huisjes met kleurrijke gebedsvlaggetjes en prachtige, door het harde leven getekende mensen, die met hun vrolijkheid en vriendelijkheid de omgeving opfleuren.
Tijdens deze laatste rit trokken we dwars door de Himalaya en doken we omlaag van 5200 meter naar 2300 meter bij de grens en vervolgens naar 1300 meter hoogte van Kathmandu. Zodra we de grens over waren - geen probleem vanwege ons smokkelverleden overigens - waren we in een totaal andere wereld. De omgeving werd weer gedomineerd door subtropisch groen, de huizen waren ineens van rode bakstenen, en de mensen, geuren en kleuren waren ineens zo bont als het hindoeisme zelf. En in Kathmandu komen de Chinese, Tibetaans-boeddhistische en Indiaas-hindoeistische werelden bij elkaar, wat een hele smakelijke smeltkroes oplevert. Maar daar vertellen we de volgende keer weer over.

Tot dan!

Groetjes Luuk en Afke